“Dag papa en Rosie”

 Ik werd gebeld door Margaret. Het ging over Birgit, haar jongste dochter. Birgit was heel verdrietig. Vorig jaar was haar geliefde Golden Retriever Rosie overleden. Rosie had een mooie leeftijd bereikt en kreeg steeds meer lichamelijke klachten, maar toen ze bijna niet meer kon lopen en het soms zelfs uitgilde van de pijn, was het moment echt wel gekomen om Rosie niet langer meer te laten lijden. De dierenarts had zelfs al die week aangegeven dat Rosie niet meer veel langer kon. Birgit zei zelf dat het egoïstisch zou zijn als ze Rosie nog langer bij zich had willen houden. Maar Rosie was al zo lang haar maatje geweest dat het heel moeilijk was om haar los te laten. Birgit had een licht verstandelijke beperking en woonde nu, na het plotselinge overlijden van hun vader (6 jaar geleden) en nadat de andere kinderen uit huis waren, alleen met moeder Margaret, samen met Rosie. Birgit had, na overlijden van haar vader erg veel steun en troost gehad van Rosie. Inmiddels was Rosie nu al een jaar geleden ingeslapen (hetgeen natuurlijk heel traumatisch voor Birgit was) en ook nu had Birgit het nog elke dag over papa en Rosie.
De vraag van Margaret was of ik dacht dat Birgit er wat aan zou kunnen hebben als ik eens met haar zou praten. En of ik dacht dat ik dan misschien met Rosie contact kon maken. Gelijk kreeg ik Rosie op de ‘lijn’ die “JA” riep. Rosie wist waar het om ging en wilde graag helpen.
Het consult was heel mooi. Ik zag Rosie samen met de vader van Birgit aan het strand lopen. Birgit vertelde dat ze dat vroeger ook deed met papa en Rosie. Rosie gaf aan dat Birgit haar ogen dicht kon doen en mee kon kijken. Dit stelde ik voor aan Margaret en Birgit. Margaret gaf aan dat Birgit vaker haar ogen sloot en dan zei dat ze papa en Rosie zocht. Ik hielp Birgit met het contact met papa en Rosie. Eerst natuurlijk een heel emotioneel moment (ook voor Margaret), maar daarna voelde het heel fijn. Rosie vertelde aan Birgit dat ze geen pijn meer had en dat ze heel veel van haar hield. Papa houdt ook veel van je. En Rosie vertelde dat het goed was dat ze haar bij de dierenarts hadden laten inslapen, “want dat moest wel”, zei Rosie. Rosie zei dat Birgit nog 5x (zoveel als alle vingers van 1 hand) met haar ogen dicht kon kijken naar papa en Rosie, maar dat ze daarna zover op het strand gelopen waren dat Rosie haar niet meer kon zien. Die laatste keer zouden papa en Rosie naar haar zwaaien. Papa vertelde dat hij zijn meisje heel lief vond en dat het met hem ook weer goed ging. Ze namen afscheid met een knuffel (Margaret (en ik) waren in tranen). Toen Birgit haar ogen open deed zei ze: “Nog 5x en dan klaar”. Margaret vertelde me dat ze er nog een ritueel bij wilde doen met Birgit.
Later vertelde Margaret me dat Birgit het (“met ogen dicht kijken”) ‘s avonds samen met Margaret deed en dat Birgit na 5x zei: “Zo, klaar”! Het werd afgesloten met het volgende ritueel: Samen hadden ze nog een mooie tekening voor papa en Rosie gemaakt en die op het strand neergelegd. Birgit had heel hard op het strand gehuild en ze zwaaide en riep: ‘Dag lieve papa, dag lieve Rosie”. Blijkbaar was dat wat ze nodig had, want in de tijd daarna zag Margaret Birgit weer vrolijker worden.
(Met toestemming van moeder dit verhaal verwoord, namen en foto anoniem gehouden).