Katrien schreef: “In mijn vorige verhaal vertelde ik al over Hyrco … nu hebben we jammer genoeg het voorbij 1,5 jaar al van 3 honden afscheid moeten nemen waar het me bij Nolan en Hyrco het zwaarste viel. Nolan werd op heel korte tijd doodziek… het consult met Monique haalden we niet. Gelukkig sprak ze wel op afstand met hem en kon ze achteraf wel zeggen dat Nolan zijn weg gevonden had. Het inslapen zelf was op een bizarre manier gewoon boenk Nolan weg, ik heb hem niet voelen vertrekken alles verliep in een letterlijke waas. We waren niet voorbereid … een hond van 8,5 laten inslapen is ook bizar het klopt hoe dan ook niet, te jong en Nolan was mijn eerste hond, mijn soulmate en dus ook eerste hond waar ik de verschrikkelijke beslissing moest nemen. Hyrco wisten we van dag 1 bij adoptie op die leeftijd, ja dan is elke dag een cadeau, dat hij ziek bleek was een opdoffer maar dat gaf ook de kans op ‘voorbereiden’. Hij genoot, ik genoot en alles wat er uitgehaald was, was er uitgehaald. Toen de moment er dan was en we hem letterlijk in alle liefde lieten gaan kwam dat behoorlijk binnen. Hyrco ging op ons verzoek liggen, knuffelen, praten al wat je je maar bedenken kan en langzaam viel hij in slaap tot die laatste spuit, tot de laatste ademhaling. Ik heb hem wel voelen vertrekken en hoe raar het ook mag klinken dat was een dankbare mooie serene moment. Ook hier in gaf Monique begeleiding en berusting. De klap en de leegte heb je achteraf sowieso en toch voelde het anders dan met Nolan … Ik heb er persoonlijk echt uit geleerd hoe moeilijk het ook is ga er op die moment heel bewust mee om laat die aller laatste momenten echt mooi zijn. De tranen om Hyrco zijn achteraf heel hard gekomen maar op de moment zelf was er enkel wederzijdse liefde en dankbaarheid voor het feit dat hij bij ons mocht zijn en dat we de kans kregen om zijn leven in verwaarlozing in alle liefde te eindigen. Wederom een grote dank aan Monique om ons hier in bij te staan!
