Een verslag van het consult geschreven door Belgische Katrien: “Bijna een jaar geleden adopteerde ik Sam, een Bulgaars straathondje. Hoewel ze een redelijk zware gewenningsperiode had met wat incidenten veranderde ze van een heel snel overprikkeld en snel actie nemend (uitvallen, bijten) hondje naar een perfect hondje dat zich steeds beter voelde. Tot dat…10 maart stormde het hier hevig, door een inschattingsfout van mij (ik had helemaal niet mee dat het zo erg zou gaan worden) was ik niet thuis. Tegen dat ik door had, ik moet eigenlijk terug geraakte ik niet meer thuis (treinverkeer enz… stil gelegd). ‘sAvonds kwam ik dus thuis bij 2 getraumatiseerde honden en een kat die niet meer van onder van het bed kwamen. Waar Nolan en Jaro binnen de week weer terug ok waren ging het met Sam van kwaad naar erger. Ze hijgde continu, stresste, probeerde iets duidelijk te maken en ik wist niet wat. Bij mijn beste vriendin was Sam wel kalm dus ik was er al van overtuigd dat het iets met mij/ons huis te maken moest hebben. Nu zit ik door omstandigheden buiten mijn wil om in een zeer stressvolle situatie die absoluut ook een weerslag heeft op mijn lieverds. De slapeloze nachten door Sam haar stress maakten het er absoluut niet beter op waardoor ik aan alles begon te twijfelen en in een vicieuze cirkel belande. Machteloosheid, onzekerheid en oververmoeidheid maakten zich meester van mij. Was ik nog wel de juiste persoon voor Sam? Ik zocht langs alle kanten hulp maar geraakte geen steek verder. ‘Zou je ze toch niet herplaatsen’? zeiden meerdere mensen me. Natuurlijk zou dat het gemakkelijkste zijn geweest… ‘mijn probleem’ opgelost, terug slapen s’nachts, geen stress meer enz… maar ik wilde deze ‘oplossing’ wat ook geen oplossing is niet. Dat mensen me dat zeiden gaf me wel nog meer een gevoel van onzekerheid. Was ik echt niet goed genoeg? Zou ze toch niet gelukkiger zijn ergens anders? Natuurlijk voelt een hond dat aan… waar is die stabiele persoon in huis waar ze bescherming, warmte en liefde vind? Juist die was gewoon compleet weg. Ik kon mezelf ook niet meer recht houden, laat staan dat ik Sam kon recht houden. Ik had dus iemand nodig die kon vertalen wat Sam me wilde vertellen en omgekeerd. Die iemand vonden we in Monique, wat een zegen! Monique doorbrak onze cirkel. De storm was idd een trigger voor ons Sam. Ze blijkt in een schuur geboren te zijn en in die schuur heeft ze ook een storm meegemaakt. De schuurdeur klapte open en dicht waardoor alle pups in paniek gevlucht zijn. Tijdens de storm hier stond ook de deur naar de tuin open terwijl ik weg was en ook die is dicht geklapt, dat te samen met een hoop dakplaten van de school naast ons die in de tuin zijn gewaaid heeft haar volledig terug gebracht naar die moment toen. Het enige wat Sam nog wilde was vluchten, vluchten en ik begreep het niet… ik liet de achterdeur zoals altijd gewoon open staan en Sam vluchtte… (ze ontsnapte geregeld ondanks dat ze dat in de maanden er voor nooit deed en haalde daar echt alles voor uit de kast) Toen ik besliste om de tuin niet meer open te laten vond ik na het werk een compleet bibber hondje dat maar 1 ding wilde… naar buiten en wel nu meteen. Monique praatte met Sam en bracht de kalmte terug, ik merkte het meteen aan haar… de dag van onze afspraak had ze er voor al met Sam gewerkt en voor het eerst in 2 maanden kwam ik thuis bij een rustig hondje dat gewoon braaf had gewacht…Sam vertelde ook aan Monique dat ze niet zeker was of ze wel mocht blijven maar die zekerheid werd haar nu gegeven, Sam blijft hoe dan ook. Hoewel de twijfel er in geslopen was door alles wilde en wil ik Sam niet weg, ik wilde het gewoon opgelost zien, voor haar, voor mij, voor iedereen. Zoals Monique zei, Sam is met een reden op mijn pad gekomen, voor haar en door haar moet ik heel hard leren stress mijn/ons leven niet zo hard te laten bepalen. Stress mag geen macht hebben over mij/ons. Letterlijk rust en evenwicht vinden in de storm. Dat is een werk van langere adem maar ipv dat Sam en ik apart ons eigen ‘gevecht’ knokken moeten we elkaar weer vinden en er samen door. Dat met hulp van mijn andere altijd stabiele hond Nolan en onze kat Jaro. Sinds Monique gewerkt en gepraat heeft met Sam is er terug meer rust. De algemene stress is er af… de achterdeur kan ik nog niet open zetten zonder dat ze weer begint te hijgen maar ook dat gaan we langzaam aan wel weer recht krijgen. Sowieso hebben we nu eerst tijd nodig om weer op plooi te komen. Sam komt alvast terug bij ons slapen (wat ze niet meer deed sinds 10 maart) ze is meer ontspannen, er is een last van haar en mijn schouders af gevallen. ik kreeg ook tips van Monique om zowel mezelf en Sam tot kalmte te brengen. Dat gaat niet op 1 2 3 natuurlijk maar we kunnen er enkel aan werken. Bedankt Monique voor je hulp! p.s. Ik heb een ‘asiel’ verleden, was jarenlang vrijwilliger op een asiel en heb dus hopen verhalen meegehad van honden die werden afgestaan omdat ze als een probleem, een last werden gezien. Weinig tot nooit zagen mensen hun eigen aandeel in ‘het probleem’. De meesten deden ook geen moeite te vinden wat nu net maakte dat hun hond een bepaald gedrag vertoonde. Wat ik bij die mensen zag is wat ik de voorbije maanden zelf ervaarde, machteloosheid, het niet meer weten, compleet blok staan. Hoe de mensen die hun hond afstonden verder leven wist ik niet. Wat ik wel wist is hoe de afgestane honden zich voelden, hoe hun wereld compleet op de kop ging. Sommigen worden vrij snel geadopteerd en leven een verder gelukkig leven. Anderen kennen mislukte adoptie na mislukte adoptie of ze verblijven gewoon jaren in de asielkennel om dan ingeslapen te worden. Ik heb mezelf dus absoluut vervloekt dat ik de twijfel er heb laten in sluipen. Blijft Sam of blijft ze niet? Natuurlijk blijft ze, ik heb voor haar gekozen en dat is en was geen toeval!”
