Ivy

Josien wilde graag dat ik eens uitgebreid met Ivy, haar hondje, ras: australian shephard , zou praten. Ivy was al een aantal keren schijnzwanger geweest. Ze likte ook steeds aan haar tepels en vagina. Haar huid was daar helemaal kaal geworden en zag er rood en rauw uit. De vraag was eigenlijk heel open: “Hoe gaat het met haar, wat wil ze daar zelf over kwijt”?
Ik vertelde Ivy wie ik was en dat Josien me gevraagd had met haar te praten. Ze vroeg waar ik het dan over wilde hebben. Ik vertelde haar dat we het over van alles kunnen hebben; over haar gezondheid, voeding, wensen en klachten, hoe ze het bij Josien vindt, of ze vragen of een boodschap voor Josien heeft of misschien iets kwijt wil over bijv de oppas, dierenarts, andere mensen? Ik zei dat het helemaal Ivy’s feestje mocht worden. Ik benoemde het zo, omdat ik voelde dat Ivy een typetje was van ‘Leve de lol’. Maar ik gaf ook aan dat we het misschien over haar schijnzwangerschappen konden hebben.
Ivy vertelde me dat Josien naar baby’s rook. Ze vroeg zich af waarom Josien de kinderen niet thuis bracht. Josien moest daar om lachen, ze werkt namelijk op een babygroep in een kinderdagverblijf. Ik legde haar uit dat de baby’s niet van Josien zijn, maar van andere moeders en dat dit het werk van Josien was. Ivy vond dat maar raar. Ik vroeg Ivy of zij puppies wilde. Maar Ivy vroeg of Josien puppies wilde? Nee, dat wilde Josien niet. “Nou”, zei Ivy, “Ik ook niet”. Verrassend, want Josien dacht altijd dat Ivy dat wel wilde en omdat Josien geen puppies wilde, maar Ivy dat ook eigenlijk niet wilde afnemen, wilde ze die optie toch nog open laten. Daarom was ze ook nog niet gesteriliseerd. Josien had met haar ouders overleg gehad of Ivy dan tijdelijk bij hun kon wonen en dan puppies bij hun kon krijgen. Haar ouders hadden niet direkt ‘nee’ gezegd, maar waren daarover toch nog in beraadt. Maar het feit dat Ivy nu zo duidelijk aangaf dat ze toch geen puppies wilde, daar had Josien niet op gerekend. Ivy zei dat ze wel last had van haar hormonen, maar toch niet weg wilde om puppies te krijgen. Duidelijk antwoord, waar Josien eigenlijk wel blij mee was. En ze dacht dat haar ouders daar ook blij mee zouden zijn. Ik heb Ivy uitgelegd dat Josien misschien later wel eigen baby’s zou krijgen, maar dat dat nog wel een tijd kan duren. En ook dat het goed voelt voor Josien om daar nog mee te wachten, want Ivy gaf aan dat ze dat zielig vond voor Josien. Dus als Ivy inderdaad geen puppies zou willen, dan kwam sterilisatie ter sprake. Ik heb ook uitgelegd aan Ivy dat ze dan zelf nooit moeder zou worden. Daar wilde ze nog even over nadenken. Verder maak ik nu even een sprongetje in het consult, waarin we alle wensen, veranderingen, ‘lief en leed’ hebben doorgenomen. Toen vertelde Ivy dat ze er al over nagedacht had en dat ze sterilisatie goed vond, hoewel ze dan wel precies wilde weten wanneer en hoe dat dan ging. We hebben afgesproken dat Josien mij alle details nog zou vertellen en dat ik haar dan tijdens een kort consult zou voorbereiden op de operatie.