Het verhaal van Annemarie: “Rooz is zes jaar geleden bij ons thuis gekomen als pup van 3 maanden oud. Wij hebben haar gehaald bij een fokster. De schoonheidsprijs haalde ze niet, maar iets trok me aan in haar. We hadden de keus nog uit drie pups, twee ervan waren super enthousiast en eiste alle aandacht op, maar ik bleef gefixeerd op Rooz. Waarom? Haar lieve koppie en ze bleef in haar mandje zitten. Ik liep op haar af. De fokster vertelde me haar verhaal en waarom zij nog daar was, ze was weggehaald bij haar eerste adres, ze was daar eigenlijk niet gewenst, in opwelling aangeschaft en met een baby in huis was ze te veel. Heeft daar veel op een balkonnetje gezeten en zoals Monique mij vertelde, bij regen mocht ze binnen, maar alleen in de badkamer. De fokster vertelde mij dat Rooz daar een trauma had opgelopen en nog weinig vertrouwen in mensen had.Uiteindelijk kwam Rooz toch naar mij toe, aarzelend en uiteindelijk op schoot, en ging me likjes geven. Ik was om.
Ik werd gewaarschuwd dat Rooz met me mee mocht, maar dat ik engelengeduld met haar moesten hebben. Nu, dat was ook zo, een pup die niets van anderen moest hebben, van alles schrok. Buiten in de tuin vond ze het heerlijk, maar ze wilde wel in contact met ons blijven, anders werd ze bang. Dan maar de deur open laten, kleine stapjes om haar vertrouwen te winnen. Met Sandy, onze andere (twee jaar oude) hond ging het prima samen, alleen het spelen snapte ze niet, was onbeholpen en schrok van onverwachte bewegingen.
We gingen op puppycursus met Rooz, want ze moest in de echte wereld komen, voor zichzelf leren opkomen en leren dat het leuk kan zijn om te spelen en ons te kunnen vertrouwen. We maakte vorderingen, hele kleine stapjes, de hondentrainer vond ons geduld bewonderenswaardig, en gaf hoge rapportcijfers. Ik snapte er niets van, maar was toch trots op mijn Rooz en natuurlijk man Ronald, want hij heeft daar ook zijn steentje aan bijgedragen. Na afloop van de cursus kregen wij dus complimenten voor ons geduld met Rooz, een ander had haar allang weggedaan of haar zelfs laten inslapen, maar ze was vooruitgegaan, kleine stappen vooruit”.
“En ze was zo lief, Rooz wilde alles doen voor ons zodat wij tevreden waren.
Haar wegdoen was absoluut geen optie. Haar onbeholpenheid en soms lompe gedrag met ware onschuld, we accepteerden het gewoon.
Vertrouwen in mensen heeft ze weinig, sommige hebben een plekje in haar hart en vertrouwt ze, ook in de hondenwereld heeft ze zo haar keuzes.
Vaak ziet ze het goed, maar wil ook graag, zoals Monique mij vertelde, haar eigen willetje doorzetten, geen druk huis, geen harde muziek, geen schreeuwen.
We proberen dat ook te vermijden, maar soms ja, vinden we bepaalde muziek mooi en gaat het geluid wat harder, en hebben we weleens meer mensen in huis dan zij prettig vindt.
Lieve Monique, je hebt me handvatten gegeven hoe ik ermee om moet gaan, Wat we wel gewoon moeten doen en wat we beter kunnen vermijden.
Belangrijk dat ze altijd een rustplek heeft, waar ze zich kan terugtrekken, maar ook dat het leven niet om Rooz, onze lieve Rooz alleen kan gaan, een beetje een ‘zwakbegaafd’ hondje (ja, het klopte bij wat ik dacht en voelde).
Monique zei ook dat ze me kan manipuleren, kortom veel antwoorden gekregen van jou en hoe we verder met haar om kunnen gaan.
Rooz is Rooz en we hopen nog jaren veel liefde van haar en zij met ons te gaan krijgen.
We gingen niet meer op vakantie , maar als toegift gekregen van Monique, een weekendje samen weg en zorgen dat Rooz bij iemand komt die ze een paar dagen verzorgt, die ze vertrouwt en waar ze zich ook thuis voelt, ook dat mogen wij ons wel toezeggen”.
