In 1984 kwam er een hele jonge kitten op mijn pad. Er was geen moederpoes bij. We hebben de kitten opgenomen en haar, Remy (van “Alleen op de wereld”), met de fles groot gebracht. Ik was haar ‘moeder’ en vóór in mijn tuinbroek ging ze, warm tegen mijn buik, overal mee naar toe. En anders lag ze in de ton, met een kruik onderin. In 1986 was ik zwanger van onze oudste zoon. Ik was voor controle even naar het ziekenhuis en moest direkt blijven. Pas na 2 maanden zag ik Remy weer. Ze moest niets meer van mij hebben en ontweek mij. En ruim 2 maanden later kwam de baby pas uit het ziekenhuis. Vanaf dat moment plaste ze in huis. Tegen de box, tegen de luiertas, tegen de kinderwagen, maar vooral tegen de bank waar ik altijd op zat om voeding te geven. We wisten niet hoe we dit moesten aanpakken.
Toen de kleine begon te kruipen werd Remy echt onbetrouwbaar. Ze ging op babyspullen liggen en blies als ze eraf moest. Toen ze eens dreigend op hem afliep, ging ik er tussen zitten. Ze draaide zich om en heeft mij met urine ondergespoten. Ik kon haar wanhoop niet herkennen en was alleen maar des duivels. En ook bang voor de toekomst met haar. In overleg met de dierenarts wilden we een nieuw adres zoeken voor Remy, waar ze weer gelukkig kon worden. De dierenarts gaf dat weinig kans, want “wie wil er nu een kat die alles onder plast”? Nog een tijd zelf verder geprobeerd, maar uiteindelijk hebben we geluisterd naar de dierenarts en haar in laten slapen. Sinds ik (nu 17 jaar) dierentolk ben moet ik daar nog vaak aan denken. Had ik die mogelijkheid toen maar om haar voor te bereiden, uit te leggen en te helpen met haar wanhoop. Want dat was het eigenlijk. Heel triest dat het zo is gelopen. Nu ken ik gelukkig meer mogelijkheden, want gelukkig kan ik nu wel dieren voorbereiden op de komst van een nieuw huisgenoot, baby of ander dier. Komt er bij jou gezinsuitbreiding? Dan is het zeker een goed voorstel om je dieren voor te bereiden. Ik doe het graag voor je.
Hier fotootjes (slechte kwaliteit in 1984) van lieve, kleine Remy.
