Stervensbegeleiding

N.a.v. de notities: ‘Je mag gaan’ en ‘Dieren rouwen ook’ kreeg ik vragen over wat ik doe tijdens een consult voor een stervend dier.
Natuurlijk gaat dat niet altijd hetzelfde, maar ik vind het belangrijk om vooral het dier aan het woord te laten, waarbij ik vraag hoe hij/zij zich voelt, of het dier vragen of wensen heeft over de situatie waarin het dier nu zit, iets kwijt wil over of voor de mensen of voor andere huisdieren, over zijn/haar leven, het ziekteproces, het stervensproces. Vaak willen mensen toch wel dat hun geliefde dier er ook wat over te zeggen heeft, hoe dat laatste proces van zijn/haar leven mag verlopen. Dieren geven bijv. aan dat ze wel door de dierenarts geholpen willen worden met euthanasie, maar dat ze het moment zelf willen bepalen. Ik vertel ze dat mensen vaak moeite hebben het juiste moment te bepalen en zich afvragen of ze niet te vroeg of juist te laat zijn. Vooral omdat dieren vaak hun pijn niet voldoende laten merken aan de mensen. Dan kunnen we kijken hoe ze dat willen aangeven. En wat willen ze daarna? Willen ze begraven of gecremeerd worden? Sommige dieren hebben daar een duidelijke mening over, sommigen vinden dat dan niet meer van belang. Vaak komen eerder overleden dieren ook nog even door, soms om even te laten weten dat het goed met ze gaat, soms om aan te geven dat ze het dier dat gaat sterven op zullen vangen.
Ook als het dier al overleden is kunnen we achteraf nog een consult/gesprek hebben, omdat de eigenaar nog wat wil weten of via mij het dier wil laten weten dat er heel veel van hem/haar gehouden is. Of omdat mensen soms met schuldgevoelens achter blijven. Deze consulten kunnen heel helend en waardevol zijn voor het verwerkingsproces van de mensen.
Vaak zijn het hele ontroerende consulten, waarbij ook wel een traantje gepinkt wordt, maar dat kan ook allemaal.

Reacties zijn gesloten.