Je mag gaan.

Vaak word ik gevraagd om te helpen bij een stervensproces, maar soms raakt zo een consult extra, zoals deze, want tijdens dit consult met een ernstig zieke hond was er zoveel dankbaarheid van de hond voor de eigenaar te voelen dat het ontroerend was.
Ik werd benaderd voor een consult voor een zieke hond, waarbij de hoofdvraag was of de hond zover was om in te slapen. Ik kreeg gelijk het gevoel dat we daar niet zolang mee moesten wachten, dus dezelfde avond sprak ik de hond en de eigenaresse van de hond. De hond gaf aan dat de mensen haar als pup gered hadden en dat zij nu hun wilde redden. Volgens haar zouden ze namelijk niet zonder haar kunnen. Ze was namelijk gered uit een hele nare situatie. Ze vertelde dat ze echt elke dag van haar leven dankbaar was geweest voor de redding!! Zo ontroerend was het om dat te horen van de hond. Ze vertelde dat ze wel ‘op’ was, maar voor hun nog wel wilde volhouden. Ik heb de hond uitgelegd dat wij mensen wel weten dat we onze geliefde hond moeten gaan missen en dat dat ons wel veel verdriet doet. Maar of we dat punt morgen, over een week, een maand of over een jaar bereiken, het doet altijd pijn. Ik legde haar ook uit dat haar mensen heel veel van haar houden en dat ze niet willen dat ze pijn heeft. Dat ze het echt mocht laten weten als ze niet meer verder kon. Ze vertelde dat dat moment er nu wel ongeveer was. Haar mensen waren dan ook wel zo ver, want ze wilden haar niet langer laten lijden. Het was duidelijk dat beide partijen veel van elkaar hielden. Daarna werd de hond in versneld tempo veel slechter en is de dierenarts gekomen om haar rust te geven en vredig in te laten slapen. Een verdrietig consult, maar ook heel dankbaar. Wat een hond! Om anonimiteit te bewaren is er een foto van een andere hond geplaatst.